Een paar weken geleden zat er ’s avonds ineens een pad in huis. Ik schrok er gewoon van, want het was een flinke jongen, en je treft natuurlijk ook niet iedere dag een pad in de gang. Hij hopte log richting woonkamer, waar ik hem makkelijk kon pakken. Het kon niet anders dan dat hij door het hondenluik van de hordeur naar binnen was gekomen, maar daar zit wel een soort ‘opstapje’. Ik stelde me voor dat ie half klimmend over het onderste latje heeft gehangen, om zich even spartelend maar vastberaden een weg naar binnen te wurmen. Maar ja, vervolgens was er geen lol aan, daarbinnen. Niks geen vochtige plekjes, overal hondenharen en een enge reus die zich over hem boog. Maar die handen waren wel lekker warm, hmmm. Toen was ie ineens weer buiten. 

Een aantal weken later ruimde ik nietsvermoedend een hoopje onkruid en takken op in de tuin, het lag er al een poosje. Hup, met een grote schep alles in één keer de kruiwagen in. Maar wie kwam daar verstoord onder vandaan … een flinke pad.
‘Hé, zat jij laatst niet bij mij binnen?’
Hmpf, zei de pad en hij keek me boos aan.
‘Kom eens hier schatje,’ zei ik, ‘je vond mijn handen toch zo lekker warm?’

Ik nam hem even mee naar binnen, hing mijn camera om mijn nek en zette de pad weer buiten in een oude tinnen schaal. Gauw een paar foto’s maken van deze knapperd en daarna weer snel op de vochtige aarde vrij gelaten. Hij ging er vlot vandoor en verdween tussen een groepje pompoenen. Toen ik er een poosje later voorzichtig in gluurde, was ie weg. 

Gelukkig nog troep genoeg in de tuin en volop beschutte plekjes om zich in te kunnen graven. Slaap lekker, lieve pad, en tot volgend voorjaar!

.

.

.

.

.