Door de zomers ruisende bomen scheen prachtig licht op het zacht golvende gras. Ik bewonderde de subtiele kleurschakeringen van de steeds veranderende groene zee. Daar wilde ik een foto van maken! Terwijl ik door de lens zocht naar een mooi detail, zag ik plots iets blauws in beeld. Precies toen ik dacht ‘hé, wat is dat,’ hoorde ik een dwingende stem roepen ‘Pssst, jij daar, ga eens aan de kant!’ Ik stelde scherp op twee bolle blauwe ogen die me streng aankeken. ‘Schiet nou op mens… je staat in beeld!’ ‘Oh pardon, meneer juffer,’ zei ik verschrikt, en ik stapte snel opzij.

‘Hé hallo, ga eens aan de kant!’ hoorde ik voor de tweede keer, maar nu uit een andere richting en met een lagere stem. Bleek er nog een juffer in het gras te zitten waar ik blijkbaar ook vreselijk voor in de weg stond.

‘Ik zie niets meer!’, klonk het boos en ik ging nog maar een stapje opzij.

‘Het spijt me meneer juffers, maar waar kijken jullie eigenlijk naar? Wat is er zo bijzonder, ik ben best wel nieuwsgierig nu…’

Waar gluurden ze naar, of naar wie gluurden ze?
En naar wie durfden ze nauwelijks te kijken…

‘Nou, kijk zelf maar,’ zei blauwoog en wees recht vooruit, ‘daar zit ze, ja daar zit ZE!’

Ik draaide me om en zocht naar de plek die blauwoog bedoelde, ik zocht naar haar. Naar Haar. Het duurde even voor ik haar zag, want na de zachtgroen golvende zee werd ik haast verblind door het licht en het felle geel, buiten de beschutting van de bomen. Maar ja, nu zag ik haar ook, en inderdaad… ze was prachtig! In al dat geel zat een wonderschone dame oogverblindend blauw te wezen, terwijl ze in een bevallige pose en met verlegen oogopslag de bologen in het groene gras het hoofd op hol bracht.

Maar de jongens waren zelf nog groen als gras en durfden haar niet te benaderen. Ze keken maar en keken maar, vanuit het veilige gras, vanachter hun stevige spriet. Alleen maar gluren en turen.
‘Toe nou, jongens,’ moedigde ik ze aan. ‘Een van jullie moet de eerste stap zetten. Straks gaat een ander er met haar vandoor!’

Net toen ik dacht dat er niets meer ging gebeuren, zag ik ineens een blauwe flits voorbij schieten, geweldig, dat kleine boloogje had het toch aangedurfd. Op weg naar de schone juffer die hij al zo lang had bewonderd… Wat een dapper ventje.

En nu maar hopen dat het botert tussen die twee!